جمله های انتظار

مهدی جان.....

ای کاش که این جمعه بیایی ...

ما معتقدیم که عشق سر خواهد زد
بر پشت ستم کسی تیر خواهد زد
سوگند به هر چهارده آیه نور
سوگند به زخم های سرشار غرور
آخر شب سرد ما سحر می گردد
مهدی به میان شیعه برمی گردد
یا امام زمان انتظار هم از نیامدنت بی تاب شد …

بیا بیا آقا دلم برات تنگه
مثال عمر من به شیشه وسنگه
دلم هوای تو کرده هوای آمدنت
قدم به خانه ی ما نه صفای آمدنت
دگر زسال و شب وروز وماه بگذشته
تمام عمر نشستم من به پای آمدنت
یا ابا صالح المهدی ادرکنی

سرکوچه ی غریبی همه دم من تک وتنها
چشم براه یه غریبه توی سرزمین رویا
من ویار بی رقیبی من وعشق بی نصیبی
العجل عزیز زهرا العجل عزیز زهرا
میزنم دل آب وجارو بینوا وپر هیاهو
تا بیاد دلبرمه روبا هزار سوزوتمنا
العجل عزیز زهرا العجل عزیز زهرا

اما من! چه در آور است از " من" سخن گفتن!

همچون سایه ی لرزان پاره ابری رهگذر، بر سینه ی تافته ی غربت این کویر افتاده ام و می نگرم تا در زیر این آسمان، کسی هست که بار سنگینی را که بر دوش های خسته و فرتوتِ این کلمات نهاده ام و بر پشت زمین روانه کرده ام، برگیرد؟

جهان راپشت سر نهاده ام ، تاریخ را به پایان برده ام و اکنون رسیده ام به توده ای عظیم، همچون کوهی ، از حرف هایی که برای نگفتن دارم.

کوهی سنگین که بر سینه ی جانم افتاده و من در زیر فشارِ خفقان آور و دهشتناکِ آن، احساس می کنم که مرگ تا حلقومم بالا آمده و راه نفس را بر من بسته.

نمی توانم. طاقت آنکه جمله ای را که آغاز می کنم، به سر برم، ندارم.

چه راحت و خوبست حرف زدن بچه ها.جمله ندارند.کلمه حرف می زنند.یک صوت ، هجا، یک اشاره.

حالا می فهمم که " ناله" چیست. "آه" چیست. این ها جمله های سنگین وصفهای طولانی عبارت هایند که چنین در هم فشرده اند و چه راحت، چه خوب !

دلم می خواهد بنالم...

اما چقدر ناله کنم؟

دیگر نالیدن بس است.می خواهم فریاد کنم.اگر نتوانستم ، سکوت می کنم.

خاموش مردن بهتر از نالیدن است.

یا فریاد یا سکوت.دیگر راه سومی وجود ندارد.

اکنون رسیده ام به کناره ی دریای بی انتها.دریایی موج زن از " درد". در کنار این اقیانوس از حرف ها و حرف ها و حرف هایی که همچون آهنهای تافته ذوب شده اند و موج می زنند و آن گوهر یکدانه ی " کلمه" را که در آن افکنده اند، ایستاده ام.

اما در اینجا که منم ، کسی چه می داند که "بودن" نیز همچون زیستن، طاقت فرساست؟!

...

دیگر سکوت می کنم...

اگر آن گل بتنهایی نماید جلوه در گلشن

شود بر مدعی روشن که از یک گل بهار آید

رفتی کلاس اول این جمله را عوض کن

آن مرد تا نیاید باران نخواهد آمد

یا ابا صالح المهدی

به شکوه جوانه ها سوگند

به تب سبز دانه ها سوگند

که ز پا هیچ و هیچ ننشینم

تا شکوفای فجر را بینم

عاقبت آن سوار می آید

بی قراران قرار می آید