مشاعره

دلم دارد سر بازی، تو کودک نیستی مردی
چرا گرد نگاه من چنین بیهوده میگردی؟؟؟؟

ياد ياران قديمم نرود از دل تنگ ***چون هواي چمن از ياد اسيران قفس

ساقیا جام می ام ده که نگارنده ی غیب
نیست معلوم که در پرده ی اسرار چه کرد

دلم برای کسی تنگ است
که آن دو نرگس جادو را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

شعر نو قبوله ؟

دیگه قبولت میکنیم دیگه چیکارت کنیم

دانم اکنون کز آن خونه ی دور
شادی زندگی پر گرفته
دانم اکنون که طفلی به زاری
ماتم از هجر مادر گرفته

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وانکه این سر ندانست در انکار بماند

در دياري كه در او نيست كسي يار كسي

كاش يارب كه نيفتد به كسي كار كسي

یه ستاره پر از رویاء
چه قشنگ با تو دنیا
یه ستاره واسه دل
که تو بردی شده مشکل
یه ستاره واسه خنده
نرخ شادی مگه چنده

هر کس بد ما به خلق گوید
ما چهره به بد نمی خراشیم
ما نیکی او به خلق گوییم
تا هر دو دروغ گفته باشیم

می بندمت به بند گران غم
تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بیتابی
دمساز باش با غم او ، دمساز

زندگی قصه ی تلخیست که از آغازش
بس که آزرده شدم چشم به پاین دارم

من تکیه داده ام به دری تاریک
پیشانی فشرده ز دردم را
می سایم از امید بر این در باز
انگشت های نازک و سردم را