مشاعره

خواهم که تورا در بر بنشانم وبنشینم
تا آتش جانم را بنشینی وبنشانی




رهی معیری

تا تو با منی زمانه با من است
بخت وکام جاودانه با من است

تو بهار دلکشی ومن چو باغ
شور وشوق صد جوانه با من است
یاد دلنشینت ای جان
هر کجا روم روانه با من است

ناز نوشخند صبح اگر توراست
شور گریه ی شبانه با من است

برگ عیش وجام وچنگ اگر چه نیست
رقص و مستی وترانه با من است

گفتمش مراد من؟ به خنده گفت
لابه از تو و بهانه با من است

هر کسش گرفته دامن نیاز
ناز چشمش این میانه با من است

خواب نازت ای پری زسر پرید
شب خوشت که شب فسانه با من است



هوشنگ ابتهاج



تقدیم به داداش حامد گل

zemzeme نوشته است:

تا تو با منی زمانه با من است
بخت وکام جاودانه با من است

تو بهار دلکشی ومن چو باغ
شور وشوق صد جوانه با من است
یاد دلنشینت ای جان
هر کجا روم روانه با من است

ناز نوشخند صبح اگر توراست
شور گریه ی شبانه با من است

برگ عیش وجام وچنگ اگر چه نیست
رقص و مستی وترانه با من است

گفتمش مراد من؟ به خنده گفت
لابه از تو و بهانه با من است

هر کسش گرفته دامن نیاز
ناز چشمش این میانه با من است

خواب نازت ای پری زسر پرید
شب خوشت که شب فسانه با من است



هوشنگ ابتهاج



تقدیم به داداش حامد گل

ممنون

zemzeme نوشته است:

خواهم که تورا در بر بنشانم وبنشینم
تا آتش جانم را بنشینی وبنشانی




رهی معیری

یارب این نو گل خندان که سپردی به منش / می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

منم همچنان از حافظ میگم

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد وفریبا بمیرد

در لحظه‌ی تحویل و دگر گشتن سال
با سبزه و تُنگِ ماهی و آبِ زلال
بر بوی گلی که بشکفد از تو مرا
مانند نسیم، می پَرَم، بی پرو بال.

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است واز پی دیدن او دادن جان کار من است
حافظ

تو چیستی که من اینگونه بی تو بیتابم
که شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم

می نوش که عمر جاودانی این است
خود حاصل از ایام جوانی این است
هنگام گل و باده و یاران سر مست
خوش باش دمی که زندگانی این است

تورا من زهر شیرین خوانم ای عشق

که نامی خوشتر از اینت ندانم

وگر هر لحظه رنگی تازه گیری

به غیر از زهر شیرینت نخوانم

من همان قاب تهی خسته و بی تصویرم
که برای تو و تصویر دلت می میرم

من در آن لحظه که چشم تو به من مینگرد
برگ خشکیده ی ایمان را
در پنجه ی باد
رقص شیطانی خواهش را
در آتش سبز
اهتزاز ابدیت را میبینم

فریدون مشیری

ما که اکنون این چنین از چشم خلق افتاده ایم
روزگاری سر در آغوش نگاری داشتیم

من منتظرت شدم ولی در نزدی
بر زخم دلم گل معطر نزدی
گفتی که اگر شود می آیم اما
مرد این دل وآخرش به او سر نزدی

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز اب هفت بحر به یک موی تر شوی

یارب چه غمزه کرد صراحی که خون خم
با نغمه های غلغش اندر گلو ببست

تو را با غیر میبینم صدایم در نمی آید
دلم می سوزد وکاری ز دستم بر نمی آید

در کشور عشق هیچ کس رهبر نیست
هیچ شاهی به گدا سرور نیست

تو شمع انجمنی یک زبان ویک دل شو
خیال وکوشش پروانه بین وخندان شو
کمال دلبری وحسن درنظربازی است
به شیوه ی نظر از نادران دوران باش
خموش حافظ واز جور یار ناله مکن
تراکه گفت که درروی خوب حیران باش

شب تاریک و بیم موج وگردابی چنین هایل
کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها

از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی ومهربریک عهد ویک میثاق بود
سایه ی معشوق اگرافتاد برعاشق چه شد
ما به او محتاج بودیم او به مامشتاق بود

دیدی ای دل که غم عشق دگر باره چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

حافظ

دلا چو غنچه شکایت زکار بسته مکن
که باد صبح نسیم گره گشا آورد

درد عشقی کشیدم که مپرس
زهر هجری چشیده ام که مپرس
حافظ

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان در چینم

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم
چشم بیدار تو را دیدم و بیمار شدم

مطربا مجلس انس است غزل خوان وسرود
چند گویی که چنین رفت وچنان خواهد شد

دل می رود زدستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

حافظ

از زلف پریشان تو آشفته ترم من
در کوی تو آشفته چوبادسحرم من
باشد که بیاید ز گلستان تو بویی
عمری است که چون بادصبادربدرم من

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیدل که جای فریاد است

حافظ

تونیز باده بچنگ آروراه صحرا گیر
که مرغ نغمه سراساز خوش نوادارد

دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله ی موی تو بود

دارم امید بر این اشک چو باران که دگر
برق دولت که برفت از نظرم باز آید

حافظ

درین حیرت فلکها نیز دیریست/ که میگردند سرگردان دریغا

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند

درویش تو مده پندم آتش ز جهنم نیست
آنان که در او سوختند آتش ز جهان بردند

دل ماشکست کسی صدایش نشنید
آری دل مرد بی صدا میشکند

دامن دوست بصد خون دل افتاد به دست
بفسوسی که کند خصم رها نتوان کرد